Geen onderdeel van een categorie

Na een lange hobbelige terugreis en een kort nachtje gingen de mannen (Henny, Henri, Allart, en ik) om halfzeven rijden in onze eigen ‘Eigen huis & tuin bus’. Vandaag gaan de mannen een verdieping op een woning zetten in de favela. In alle vroegte klopten we op de deuren en mensen ontwaakten langzaamaan. Er moet een boel werk verricht worden, zagen worden klaargezet, werktafel wordt gemonteerd, maten worden opgenomen en al snel zijn de eerste balken al door Henri op maat gemaakt.

Een deel van de woning wordt afgebroken om waterpas te kunnen werken, echt alles is schots en scheef en met dunne plaatjes aan elkaar verbonden, maar na enige uren werken staat het houten frame klaar. De bewoners kijken ons steeds vreemd aan als we een waterpasje op elke balk zetten maar na verloop van tijd beginnen ze het te snappen. Vrouw des huizes treedt op als bouwinspecteur en alles wordt grondig geïnspecteerd.

Ondertussen zijn op onze basis de dames ontwaakt en maken zich klaar voor een grondige schoonmaakbeurt, alles is weer spik en span en ze kunnen gaan genieten van hun welverdiende rust in de zon.

Op de bouwplaats gunnen we onszelf tien minuten pauze, helaas hebben we geen dixie, dus moeten we gebruik maken van de lokale wc, wat een hele uitdaging is. Broodjes worden uitgepakt en al snel begeven zich enkele kinderen om ons heen, dus we delen het brood maar uit en bijten zelf maar even op een houtje.

In de middag wordt het frame op de 1^e etage gemonteerd en boven ons hoofd legt de man van het huis een heerlijk asbestdakje, dit moest nog even op maat gemaakt worden, dus de stofdeeltjes vliegen ons om de hoofden. Eind van de middag kunnen we de woning dichtschroeven en de ogen van de eigenaars beginnen te stralen. Eindelijk hebben ze een eigen kamer en kunnen ze hun kinderen een eigen plekje geven.

De omgeving heeft ons ondertussen ontdekt en Henny moet nog ‘even dit, even dat’, we maken nog een traphekje bij een vrouw zodat de kinderen veilig boven kunnen spelen. Ondertussen is het acht uur in de avond geworden, met tien minuten pauze zijn we ondertussen behoorlijk gesloopt. Niet alleen het harde werken, maar ook de herrie van de omgeving en de mensen om ons heen beginnen hun tol te eisen, we pakken het spul snel in en gunnen ons een bakje koffie bij de Mac.

Thuisgekomen staat de groep op ons te wachten met een heerlijke maaltijd, snel werken we dit naar binnen en springen ons bedje in. Het was een lange, maar mooie dag.

Zelf heb ik drie jaar geleden een droom uitgesproken, namelijk waterputten slaan en huizen bouwen in het buitenland, zodat mensen een veilige woonplek hebben waar ze kunnen werken aan hun toekomst, vandaag kwam een deel van die droom uit. Wat mooi om je droom na te jagen en te zien wat je voor de mensen kan en mag betekenen.