Geen onderdeel van een categorie

Op vrijdag 2 november zitten we om 10.00 uur in de bus op weg naar het weeshuis La Felice in Holambra. Onderweg stoppen we bij een super deluxe wegrestaurant. Dat is apart om te zien omdat we de afgelopen dagen in de armste buurten van São Paulo zijn geweest. Het contrast tussen arm en rijk is erg groot.

Na een rit van 2 uur (waar we ondertussen al aan gewend zijn, de afstanden die we afleggen zijn erg groot) komen we bij het weeshuis aan. Paul. De Nederlandse eigenaar komt ons begroeten en vraagt of we trek hebben. Natuurlijk! In de eetzaal eten we een heerlijke maaltijd. Daarna vertelt Paul ons het indrukwekkende verhaal over hoe hij aan de boerderij, waar hij de kinderen opvangt, is gekomen. Paul en zijn vrouw Jill huurden eerst een andere boerderij in de buurt. Daar konden ze alleen jongens opvangen, maar hun grote droom was om jongens èn meisjes op te vangen, zodat broers en zussen niet gescheiden hoefden te worden.  Ze gingen kijken bij de huidige boerderij of ze die konden huren, maar dat was te duur. Een week later kwam er een man naar Paul en Jill die de boerderij voor hen wilde kopen. Ze hebben twee extra huizen op het terrein gebouwd, één voor meisjes en één voor baby’s en peuters. Paul vertelt ook dat de rechter beslist wanneer een kind bij Paul en Jill terechtkomt. Dit zijn niet alleen kinderen die geen ouders meer hebben, maar ook kinderen die in slechte omstandigheden leefden, of kinderen die verslaafd zijn aan drugs. Allemaal kinderen met een moeilijk verleden. Sommige kinderen blijven 1 maand en sommige verblijven er al 14 jaar.

Na het eten krijgen we een rondleiding over het terrein. Wat is het groot! Als we langs het zwembad lopen, kijken we verlangend naar het koude water. Het is 30 graden, maar we hebben allebei geen zwemkleding bij ons. Als de rondleiding klaar is, halen we met z’n allen het speelgoed, dat we mee hebben genomen uit de bus: voetballen, springtouwen, nagellak en nagelvijlen voor de meisjes en een paar uitdeelzakken snoep. Het is veel te warm om te voetballen dus de kinderen rennen met de ballen naar het zwembad en springen erin. We kijken elkaar twijfelend aan. Dan springt JJ in het water, met broek en al! Ik (Marieke) kan natuurlijk niet achterblijven en neem ook een duik met kleding en al. De kinderen zijn heerlijk aan het spelen met de voetballen en willen ons allemaal graag laten zien hoe ze een bommetje doen. Wat een feest! Als we het zwembad uit zijn, krijgen we allebei een dikke knuffel van een van de jongens: ‘obrigado’ zegt hij, wat dank je wel betekent.

We verzamelen ons allemaal in de eetzaal waar vier mensen uit onze groep een stukje met de jongeren delen. JJ vertelt zijn getuigenis. Hij vond het lastig om voor jongeren te praten omdat hij weet hoe ze zijn. Ze spelen waarschijnlijk liever buiten dan dat ze naar levensverhalen luisteren. Maar na afloop komt er één van de stoere jongens naar hem toe. Hij vraagt om gebed en JJ bid voor hem met een Braziliaanse vertaler. Dat raakte de jongen heel erg.

Dus ook al getuig je voor een hele groep mensen waarvan je denkt dat ze niet luisteren, en er is één iemand door je verhaal bemoedigd, dan heeft het zin gehad.

Toen alles afgerond was, zijn we naar huis gegaan. Eenmaal thuis is Roberta direct aan het avondeten begonnen. Marieke is in bed gaan liggen en is in slaap gevallen voor het eten, zo moe van het drukke programma en alle indrukken. JJ is nog heerlijk gaan eten en kletsen, en is daarna ook gaan slapen. De wekker gaat straks alweer om 06.00 uur.

Marieke en JJ