Geen onderdeel van een categorie

Rond 7:30 u vertrokken we om naar de afkickkliniek van pastor Fabrizio te gaan. We waren erg lang onderweg, want we hadden het verkeer tegen.

In plaats van 2 uur duurde de rit vanwege files door diverse verkeersongelukken maar liefst 4 uur. Gelukkig is er geen blaas geknapt en zijn we niet gesmolten in de hitte, wat was het warm in de bus! Eenmaal uit de file even snel een korte stop voor een kop koffie en een plaspauze. Iedereen weer opgelucht. 

Eenmaal daar werden we hartelijk ontvangen door pastor Fabrizio en gingen we al snel lunchen met alle jongens/mannen van de afkickkliniek.

De lunch was heerlijk, We kregen zelfs hutspot! En dan te bedenken dat het bij jullie vriest en bij ons rond de 30 graden is! Het was goed om te zien hoe ontzettend liefdevol pastor Fabrizio met alle jongens omgaat. Er hing een gezellige, warme sfeer!

‘s Middags hebben we de One basics gegeven. Miranda, Cindy en ik mochten weer lesgeven.

Ik had er dit keer wat moeite mee door de warmte en doordat ik vooraf getriggerd werd, en ik merkte dat ik een beetje dichtklapte. Buiten kon ik het even laten bezinken en kwam een van de jongens van de kliniek me een flesje water en een appel brengen, zo lief!

Al snel kon ik gelukkig mijn frustratie kwijt. Het is zo ontzettend fijn om in een groep te zijn waar dingen meteen uitgesproken kunnen worden. Waar er ruimte is en  vergeving is, waar ik mezelf kan zijn en onvoorwaardelijk geliefd ben.

Na een training en praktisch oefenen hoe te bidden voor mensen op straat, zijn we met de hele groep de straat op geweest.

Omdat ik met Brenda meeliep om foto’s te maken, heb ik vooral gezien hoe God mensen heeft aangeraakt door de verschillende teams heen. Ze zijn zelfs met een team het ziekenhuis in geweest om ook daar te bidden voor mensen.

Ik werd er nog een keer uitgepikt om mee te bidden voor een vrouw. Ik hield haar heel lang vast in mijn armen en merkte dat Zijn liefde haar begon aan te raken, en dat mijn omarming Zijn omarming werd.

Wat me zo opvalt is, dat mensen hier, in Brazilië, zo ontvankelijk zijn. Het is hier zo makkelijk om voor mensen te bidden.

‘s Avonds was er nog een dienst in de gemeente van Pastor Fabrizio.

Ik zat nog maar net op m’n stoel of er komt een jongetje van een jaar of 4 op me af en geeft me een dikke knuffel. Vervolgens gaat hij alle rijen af en krijgt iedereen een knuffel.

Hoe zou de kerk eruitzien als wij zijn voorbeeld zouden volgen, simpelweg elkaar liefhebben?!

Na de knallende aanbidding sprak Johan over de onvoorwaardelijke liefde van de Vader, jezelf liefhebben en je naaste als jezelf, een boodschap die je niet vaak genoeg kunt horen. Een jongen vlak naast mij werd zo aangeraakt en zat bijna alleen maar te huilen, af en toe liep hij naar buiten, waarschijnlijk omdat het hem gewoon teveel werd.

Na de preek mochten mensen naar voren komen om zich voor de eerste keer of opnieuw toe te wijden, en legden we als team mensen de handen op om ze te zegenen.