Geen onderdeel van een categorie

Over kippen, koeien, ratten en konijnen

Na een warme douche heb ik, net als de andere dagen, eerst de blog van de dag ervoor op de website van One In Him gezet en deze op facebook gedeeld. Vandaag gaan we 100 voedselpakketten uitdelen in de favela San Rafael. Deze worden ’s morgens in no-time door ons klaar gemaakt en op de truck geladen.

Omdat ik graag de rit van de pousada naar beneden wilde filmen, ben ik voorin in de auto gaan zitten. Camera aan en filmen maar. Over alle hobbels, gaten, afdalingen en wild stijgen. Alles staat erop. Ineens een gil van Brenda ´whaaa, er staat een koe op de weg´, en inderdaad, tijdens de afdaling vier koeien die op hun dooie gemak oversteken.

Eenmaal in de favela aangekomen staan er een tiental motoragenten. Er is waarschijnlijk iets gebeurd en zijn ze op zoek. Wij worden doorgelaten, parkeren de auto´s en worden met open armen ontvangen. We worden opgesplitst in verschillende groepen, inclusief een vertaler. Per groep gaan we de wijk in en gaan we bij de mensen naar binnen. Daar bidden wij voor hen en geven ze vervolgens een bon. Met deze bon kunnen ze bij de ingang van de favela een voedselpakket ophalen.

Wij zien drie jonge kinderen op een balkon hangen. Onze vertaler annex ‘miracle-maker’ Roberta vraagt of hun moeder thuis is. `Nee, mama is aan het werken tot 19:00 uur en ik pas op mijn broertje en zusje tot die tijd,´ was het antwoord van dit 7-jarig meisje. Als we uitleggen wat we komen doen, zegt ze dat ze ons wel naar mama-Theresa kan brengen. Daar mag ze altijd naartoe als er iets is wanneer haar eigen moeder niet thuis is. De kinderen komen naar beneden en brengen ons naar een hoger gelegen gedeelte van de wijk.  We gaan tussen twee panden door een soort van straat in en lopen over cardboard planken naar mama-Christina.  We gaan naar binnen en bidden voor haar, haar gezin en voor alle kinderen voor wie zij zorgt. We geven twee bonnen, een bon voor de drie kinderen en een bon voor het gezin van mama-Theresa. Wanneer we verder lopen staat er een grote kip op een vuilnisbelt naar mij te kijken.

We hebben nog meer bonnen uit te delen en de drie kinderen leiden ons door de wijk. We gaan mee naar een jonge vrouw. Zij durft ons niet aan te kijken, uit schaamte voor de omstandigheden waarin zij leeft. Wij vertellen haar dat zij zich niet hoeft te schamen, dat ze prachtig is en dat zij niets aan haar omstandigheden kan doen. En dat God van haar houdt, no matter what.

We gaan weer verder en komen in een voor ons nieuwe straat. Hier wordt een woning gebouwd, een man op de straat wordt geknipt en de kinderen dartelen om ons heen, schreeuwend om aandacht. Ik word door een kleine jonge meegetrokken aan mijn vinger. Ik begrijp niet wat hij wil maar laat mij leiden, mee naar zijn huis. Hij wil graag zijn grote trots aan mij laten zien. In een vogelkooi zit een groot konijn. Hij aait hem en wil graag met het konijn op de foto.

Als ik weer buiten ben en even om mij heen kijk, zie ik iets in mijn ooghoek. Voor mij loopt een grote rat. Hij schiet weer weg tussen een aantal woningen in. De kleine jongens zien het gebeuren, gaan er achter aan maar vinden de rat niet meer. Later begrijp ik van Abraham dat ze de rat hadden willen vangen, om als avondeten te dienen.

Wanneer we alle bonnen hebben uitgedeeld, gaan we terug naar de truck. Honderden mensen staan daar inmiddels in de rij om hun voedselpakket op te halen. Al snel is de truck leeg. Met tranen en hugs nemen we afscheid van de mensen. Om nog meer teleurstellingen te voorkomen en om bij te komen van alle emotie die deze dag bij ons heeft losgemaakt, verlaten we snel de favela.

Eenmaal terug op de pousada eten we wat brood en evalueren we de laatste drie dagen. Mooi om te horen hoe een ieder deze reis beleefd. Er worden veel emoties losgemaakt en met elkaar gedeeld. Uitgeput ga ik naar bed, terugkijkend op een dag die ik nooit had gedacht mee te maken. Mijn hart gaat uit naar de mensen die ik heb mogen ontmoeten.

Liefs,
Juliette