Wat een dag we zijn op de helft. Tot nu toe was het leuk gezellig kleine doorbraken. Broederschap groeit. Maar de jukken moeten gebroken worden.
De ene na de ander breekt door en daar is het domino-effect. Het is zo goed te zien dat we één lichaam zijn als Pietje breekt staat Jantje alweer klaar om door te breken en zo tikken de steentjes door.
Zelf ervaar ik een kleine opening en met een zwaar hoofd schrijf ik deze blog. Vandaag waren we bij de eerste afkickkliniek aangekomen, wat een mooie mensen die ons met open armen ontvingen.
Mooie getuigenissen werden er gedeeld van ons maar ook van de patiënten van de kliniek. We kregen nog een mooi optreden van Johan. Hij is echt van alle markten thuis De groep maakt enorme bewegingen en we werken hard, ondanks mijn hoofdpijn dikke ogen opgezette strot en het snot die uit mijn neus komt, laat ik me net als de groep niet tegen houden door wie dan ook.
Met als motto, wat er ook gebeurt! WE DOEN HET TOCH!